#ความจิตตระกูลปาร์ค YOONMIN NC18+ (CH.01)
#ความจิตตระกูลปาร์ค :: YOONMIN - NC 18+ (CH.01)
CUT SCENE
ริมฝีปากอวบอิ่มโฉบฉวยซอกคอร่างโปร่งทันทีด้วยความเร่าร้อนหากแต่ยุนกิกลับรังเกียจสิ่งที่เขาโดนยัดเหยียดให้ อย่าว่าแต่ต้องดิ้นรนเพื่อหลุดจากการถูกมัดกุมนี้เลยขนาดแค่ขยับตัวเฉยๆยุนกิก็แทบจะไม่มีแรงเพราะฤทธิ์ยาที่ยังทำงานอยู่ จนตอนนี้ทั้งร่างกายและสมองก็เฉื่อยไปหมด ได้แต่ปล่อยให้จีมินเล้าโลมซะให้พอ..
“แค่นี้ใช่มั้ยที่ต้องการ..”
เสียงทุ้มเอ่ยถามจีมินที่ยังคงพยายามปลุกอารมณ์เขาโดยไม่ได้ฟังสักนิด มือบางเลื่อนไปปลดเข็มขัดกางเกงของยุนกิออกด้วยความรีบเร่งก่อนที่ร่างโปร่งจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“แก้มัดสิ..เดี๋ยวฉันทำให้...”
คราวนี้จีมินหยุดการกระทำพร้อมกับเงยหน้ามองยุนกิทันทีด้วยแววตากลมโต
“พี่จะให้ผมเป็นของพี่จริงๆเหรอครับ?”
“ก็ดีกว่าที่นายกำลังทำอยู่ตอนนี้แน่นอน..” ใบหน้าเรียบนิ่งแต่ดูเหมือนไม่ได้แค่พูดเล่นๆทำให้จีมินลังเลเล็กน้อย
ถ้าเขาแก้มัดให้แล้วยุนกิเกิดหนีขึ้นมาล่ะจะทำยังไง..
“สภาพงัวเงียแบบนี้หนีไปไม่ได้ไกลหรอก...”
เสียงทุ้มเอ่ยให้ความมั่นใจอีกทีที่เห็นแววตาวิตกกังวลของร่างบาง แต่หลังจากเมื่อเขาได้ตอบออกไปจีมินก็ยิ้มกว้างในทันทีพร้อมกับแก้เชือกที่มัดข้อมือยุนกิอย่างแน่นหนาให้ด้วยความรีบเร่ง...
กิจกรรมหลังจากนี้แหละคือนรกของจริงสำหรับยุนกิ...
คุณเคยรู้สึกรังเกียจอะไรมากๆแต่ก็ต้องทำเพราะความจำเป็นมั้ย?
ใช่อย่างที่พวกคุณคิดแล้วล่ะ..
ยุนกิไม่ได้ลุ่มหลงอะไรในร่างบางตรงหน้านี้แม้แต่น้อย รู้สึกขยะแขยงซะด้วยซ้ำไปเมื่อรู้ว่าจับเขามาเพราะต้องการแค่สิ่งนี้ แต่ก็นั่นล่ะ
ถ้าแค่มีเซ็กซ์กับไอ้เด็กบ้านี่แล้วทุกอย่างจบ เขาก็ยอม...
ทันทีที่โดนปลดจากพันธนาการยุนกิก็รีบพลิกจีมินให้อยู่ใต้ร่างของเขาทันทีด้วยความชำนาญก่อนที่จะบดขยี้รอยจูบพร้อมกับใช้มืออีกข้างลูบไล้ผิวนวลเพื่อกระตุ้นอารมณ์บ้าง ความหนักหน่วงที่จงใจมอบให้คนใต้ร่างทำเอาจีมินแทบบ้าคลั่ง
ลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานพร้อมกับเกี่ยวตวัดไปมาด้วยความเอาแต่ใจจนแย่งอากาศร่างบางไปซะหมด เสียงลมหายใจหอบถี่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆตามเกมส์ที่ยุนกิเป็นคนคุม
จนในที่สุดร่างโปร่งก็ผละออกจากริมฝีปากหวานแล้วถอดเสื้อของตัวเองและรูดซิปกางเกงออกแล้วก้มลงไปเลิกเสื้อจีมินขึ้นแล้วขบเม้มเนินอกขาวผ่อง
“อ..อ่า..”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆกับจุดที่ไวต่อการสัมผัสโดนบุกรุก มือของร่างโปร่งค่อยๆเลื่อนลงไปปลดกางเกงจีมินลงแล้วจับขาอ้าออกกว้างในทันที
รับรู้ได้ถึงความตกใจที่ร่างบางแสดงออกมาทันทีผ่านแววตาหากแต่ยุนกิไม่ได้สนใจอะไรก่อนที่เขาจะก้มลงไปดูดดื่มริมฝีปากอวบอิ่มคนใต้ร่างเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อื้ม..ดะ..เดี๋ยวก่อนพี่ยุนกิ”
จีมินพยายามดันยุนกิออกจากตัวเองด้วยใบหน้าเลิ่กลั่ก “มันจะเจ็บมั้ย?” ถามออกมาอย่างซื่อๆแต่กลับทำให้ยุนกิหัวเสียทันทีพร้อมกับขมวดคิ้ว
“นี่ไม่เคยเหรอ..”
“...”
ความเงียบเท่านั้นที่เด็กทึ่มนี่ให้เขาแทนคำตอบแต่ยุนกิก็รู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
แปลกที่ตอนรุกเร้าอารมณ์เขามันดูเหมือนมีประสบการณ์มาโชกโชนยังไงยังงั้น
แต่พอมารู้คำตอบแบบนี้ยุนกิก็เผลอยิ้มออกมา
เคยไม่เคยเดี๋ยวก็ได้รู้กันนี่แหละ...
ไม่รอเวลาอะไรอีกต่อไปแล้วในเมื่ออารมณ์ทั้งสองยังคงพุ่งพล่านอยู่แบบนี้ ยุนกิแทรกตัวเองไว้ตรงกลางแล้วกดแก่นกายเข้าท่องทางสีหวานร่างบางในทันที
“อะ อ๊า!! พะ..พี่! ผมเจ็บ!!
ผมเจ็บ!!!”
จีมินบิดเร้าร่างกายตัวเองด้วยความเจ็บปวดที่โดนร่างโปร่งจู่โจมโดยไม่บอกไม่กล่าว
ซ้ำยังพยายามดันไหล่ยุนกิออก
ความรู้สึกอึดอัดแผ่ซ่านเต็มร่างกายไปหมดจนนึกอะไรไม่ออก และยิ่งคนใต้ร่างมีท่าทางแบบนี้ ยุนกิก็ยิ่งมีความสุข..
การมีเซ็กซ์มันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ถ้าจีมินคิดจะมีอะไรกับเขาง่ายๆล่ะก็ ความเจ็บปวดจะต้องสั่งสอนให้หลาบจำ..
ยิ่งถ้ามีเซ็กซ์ในครั้งแรกแบบนี้ล่ะก็ ยุนกิจะไม่มีทางให้จีมินรับรู้ถึงความสุขนั้นแน่นอน!!
“ถ้าเราจะตกนรกทั้งเป็น เราก็มาตกด้วยกันสิจีมิน..” ร่างโปร่งก้มลงไปกระซิบข้างหูจีมินด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับรอยยิ้ม
เขาขยับสะโพกเร็วและถี่อย่างสุดแรงไม่มีความอ่อนโยนสักนิดให้ร่างบางได้รับรู้ความรู้สึกนั้น จีมินเชิดหน้าขึ้นครางด้วยความเสียวสะท้านและเจ็บปวดบริเวณนั้นไปหมด ก่อนที่จะโอบกอดคอร่างโปร่งเอาไว้และจิกเล็บไปตามแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์
“อึก..ผมเจ็บจริงๆนะครับพี่ยุนกิ..อ๊าาา!” ร่างโปร่งกระแทกแก่นกลางเข้าไปอย่างไม่สนใจว่าคนใต้ร่างจะเป็นยังไงสักนิดเดียว ก่อนที่เขาจะพลิกตัวให้จีมินอยู่ในท่านอนคว่ำแล้วขยับท่อนล่างในจังหวะเร่งเร้ามากกว่าเดิม
“อะ..อ๊า!! พี่ยุนกิ ผมขอร้อง!”
คำขอจากร่างบางไม่ได้เข้าหูยุนกิแม้แต่นิดเดียวนอกจากเสียงครางหวานๆที่คอยปลุกอารมณ์เขาอยู่ตลอดเวลา หยดน้ำตาใสเริ่มไหลอาบแก้มอย่างเจ็บปวดกับการกระทำที่หยาบโล้น จีมินพยายามเหยียดตัวขึ้นจับหัวเตียงเพื่อประคองตัวเองตอบรับแรงกระแทกหนักหน่วง ยุนกิจงใจที่จะขยับท่อนล่างให้แรงขึ้นไปเรื่อยๆเพื่อทำให้จีมินรับรู้ถึงความเจ็บปวดมากที่สุด...
“อ๊าาาา!!!” น้ำสีขาวขุ่นที่บ่งบอกว่าสำเร็จความใคร่ของทั้งคู่ถูกปลดปล่อยออกมาด้วยกัน
โดยที่น้ำกามของยุนกินั้นได้ไหลตามเรียวขาร่างบางก่อนที่จีมินหล่นฟุบไปกับเตียงนุ่ม ในตอนนี้ทั้งห้องมีเสียงหอบแฮ่กหายใจถี่ของทั้งสองคน ร่างโปร่งล้มลงไปนอนข้างๆร่างบาง จีมินในสภาพคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหายบวกกับเสียงร้องไห้กระซิกบ่งบอกมากขนาดไหนว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามันเจ็บปวดมากถึงมากที่สุด... ยุนกิไม่ได้สนใจสักนิดว่าร่างบางข้างๆเขาจะเป็นอย่างไร ก่อนที่ตัวเองค่อยๆหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า...
“โอ้ยยย!!”
จู่ๆความเจ็บแปลบก็แล่นผ่านแขนตัวเองทำให้ยุนกิสะดุ้งตื่นทันทีด้วยความเจ็บปวด..
ภาพแรกที่เห็นคือจีมินกำลังถือมีดพกที่มีเลือดเปื้อนอยู่ปลายมีดก่อนที่ยุนกิจะลดสายตาลงมาดูแขนของตัวเองทันที... บาดแผลที่มีเลือดไหลอยู่เต็มเพราะโดนมีดกรีดเป็นทางขวาง
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ยุนกิอึ้งไปชั่วขณะ และเวลานั้นเองจีมินได้โอกาสรีบใช้กุญแจมือที่อยู่ในตู้ข้างเตียงมาล็อคข้อมืออีกข้างนึงของร่างโปร่งในทันทีพร้อมล็อคกับหัวเตียงเอาไว้
“มึงทำบ้าอะไรวะ!!!” เสียงทุ้มตะคอกเสียงดังลั่นกับสิ่งที่จีมินทำด้วยความหงุดหงิดและสับสน
“รอยกรีดนั้นคือสัญลักษณ์ความสุขของผม...”
“!!??”
“เมื่อไรก็ตามที่ผมมีความสุข รอยกรีดนั้นจะไปอยู่บนแขนของพี่..”
“โรคจิตชัดๆ!!!”
ร่างโปร่งตะคอกใส่หน้าจีมินด้วยความโมโห
ความสุขบ้าอะไรวะทั้งที่เมื่อกี้ก็เห็นๆอยู่ว่าจีมินเจ็บปวดมากแค่ไหนกับการมีเซ็กซ์! ยุนกิพยายามแกะมือตัวเองออกจากกุญแจมือแต่มันก็ยิ่งไร้ผล ก่อนที่เขาจะตะคอกใส่ร่างบางด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง.. “ต้องการแค่เซ็กซ์จากฉันไม่ใช่รึไง! แล้วนี่ยังจะเก็บฉันไว้ทำไมอีก!!!”
“ผมต้องการทุกๆอย่างที่เป็นพี่นะ..” ร่างบางเก็บมีดลงพร้อมกับค่อยๆยกแขนยุนกิขึ้นมาเพื่อดูแผลแต่ร่างโปร่งกลับสะบัดออก จีมินมองคนตรงหน้าตาละห้อย ทั้งยังเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ผมบอกแล้วไงว่าผมอยากเป็นของพี่..”
“นายไม่มีทางหรอกจีมิน!!” แววตาแข็งกร้าวของยุนกิไม่ได้ทำให้ร่างบางหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย จีมินเลื่อนสายตาไปมองรอยแผลกรีดยาวที่ยังคงมีเลือดไหลอยู่ตลอดเวลาก่อนที่เขาจะยกแขนยุนกิขึ้นมาอีกครั้งแล้วโน้มหน้าลงจูบบนคราบเลือดนั้นอย่างไม่รังเกียจ..
ร่างโปร่งอยู่ในอาการอ้ำอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเดาทางจีมินไม่ถูกเลยสักนิดเดียวว่าต้องการแบบไหน ทั้งๆที่คราบน้ำตาก็ยังไม่เลือนหายไป เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ดังในตอนนั้น มือบางที่คอยดันไหล่เขาให้หยุดการกระทำทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มแท้ๆ ยุนกิกำลังสับสนงุนงงไปหมด...
ทันทีที่ร่างบางเงยหน้าขึ้นมา ยุนกิก็เห็นได้ในทันทีว่ารอบริมฝีปากของจีมินมีเลือดของเขาอยู่เต็มไปหมด ร่างบางค่อยๆขึ้นมาบนตักแกร่งแล้วกระชากผมยุนกิให้เชิดหน้าขึ้นแล้วประกบปากจูบอย่างเร่าร้อนให้ทันที จีมินสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มของร่างโปร่ง ลิ้นร้อนทั้งสองคนเกี่ยวตวัดพันกันไปมาจนยุนกิรับรู้ได้ถึงรสฝาดของเลือดและกลิ่นของมันที่คลุ้งฟุ้งเต็มไปหมด
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกันที่ทั้งสองแลกลิ้นอยู่อย่างนั้น แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นจีมินเสียเองที่เป็นฝ่ายผลักตัวเองออกจากรสจูบ
ก่อนที่เขาจะค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆหูของยุนกิแล้วขบเม้มติ่งหูเบาๆอย่างเย้ายวน..
“สักวันผมจะทำให้พี่คลั่งแค่ผม รอก่อนนะครับพี่ยุนกิ...”
มีต่แไหม
ตอบลบต่อในเด็กดีได้แล้ววอยากอ่านนนนนนน
ตอบลบรออยู่เสมออออ
ตอบลบมาต่อเถอะไรท์
ตอบลบ